Wystawy

WYSTAWY CZASOWE

“Moda, której nie widać. Bielizna i dodatki do ubiorów od końca XIX do lat 30 XX wieku.”

„Moda, której nie widać. Bielizna i dodatki do ubiorów od końca XIX  do lat 30. XX w.” to kolejna wystawa czasowa organizowana przez Muzeum Sopotu poświęcona ubiorom i akcesoriom. W dziejach mody bielizna zajmuje wyjątkowe miejsce. Wydaje się, że jak żaden inny element ubioru mówi o postrzeganiu ciała na przestrzeni wieków i jak każdy z nich podlegała przemianom powodowanym aktualną modą. Zmieniały się fasony, długości, tkaniny i kolory.

Na potrzeby wystawy czasowej zrekonstruowane zostaną historyczne wnętrza sypialne na piętrze naszej willi. Staną się one tłem dla oryginalnych elementów bielizny męskiej, damskiej i dziecięcej od początku II poł. XIX w. do lat 30 XX w. Opowiemy czym była krynolina, turniura, bonżurka oraz do czego służyły bindy i fiszbiny. Pewne elementy wystawy zostaną także wkomponowane w ekspozycję stałą na parterze.

Przykładowo na wystawie czasowej będzie można zobaczyć –  niedawno zakupione do zbiorów Muzeum Sopotu – części garderoby takie jak: kremowy gorset damski z epoki wiktoriańskiej z ok. 1895 r., pochodzący z Francji; pończochy ślubne datowane na lata 20. XX w, czy jedwabne ozdobione koronką majtki damskie z lat 20-tych z Francji.

Eksponaty pochodzą ze zbiorów Muzeum Sopotu, Muzeum im. Floriana Ceynowy w Pucku Muzeum Miasta Gdyni i ze zbiorów prywatnych.

Wernisaż odbył się 1 grudnia godz. 12.00

Kuratorki: Karolina Babicz-Kaczmarek, Katarzyna Kreft

Opracowanie graficzne: Małgorzata Gliwińska – Radwańska

Wystawa czynna od 1.12. 2023 r. do 31.03.2024 r.

Turyści i kuracjusze. Opowieść o dwóch miastach

W tym roku Sopot świętuje 200-lecie kurortu. Z tej okazji miasto organizuje wiele wydarzeń kulturalnych i imprez mających uświetnić ten wyjątkowy jubileusz. Muzeum Sopotu aktywnie włącza się w obchody przygotowując czasową wystawę pt. “Turyści i kuracjusze. Opowieść o dwóch miastach”, której wernisaż odbędzie się 4 maja o godz. 18.00.

Powstanie kurortu ściśle wiąże się z postacią dr. Jeana George’a Haffnera. To on w 1823 roku uruchomił w nadmorskiej części Sopotu pierwszy na gdańskim wybrzeżu profesjonalnie prowadzony zakład kąpielowy. – „Pod gospodarskim okiem doktora Haffnera Sopot rozwijał się, powstawały nowoczesne obiekty kąpielowe, parki i infrastruktura drogowa. Wiara w zbawienny wpływ morskich kąpieli na zdrowie stawała się coraz powszechniejsza, więc kuracjuszy przybywało. W pierwszym roku działalności z oferty dr Haffnera skorzystało 209 gości. Trzy lata później ich liczba wyniosla 450, w 1842 r. przekroczyła 1000, w 1876 r. do sopockiego kapieliska zjechało 2406 osób. Kolejne lata przynosiły dalsze wzrosty liczby kuracjuszy. 200 lat później miasto z dumą kontynuuje kurortowe tradycje. Piękne piaszczyste plaże, najdłuższe drewniane molo w Europie czy słynny Monciak wciąż przyciągają turystów i kuracjuszy.” – mówi Karolina Babicz-Kaczmarek, kuratorka wystawy.

Pomimo obietnicy władz doktor nie otrzymał żadnych funduszy publicznych i wszystkie koszty ponosił sam. Do końca lat dwudziestych XIX w. powstały kolejne obiekty związane z obsługą kąpieliska: dom kąpielowy, Dom Ku­racyjny, przebieralnie, nadmorski park i tereny spacerowe, a także pierwsze drewniane molo. Jean George Haffner był również autorem regulaminu kąpieliska i książki Die See-badeanstalt zu Zoppot bei Dan­zig opublikowanej w 1823 r. gdańskim wydawnictwie Alber­tiego.

Wystawa Muzeum Sopotu obejmować będzie okres od powstania uzdrowiska w 1823 r., poprzez jego rozwój i przemiany, aż do 1945 roku. Od lat 70. XIX wieku, odnotowuje się intensywny wzrost liczby kuracjuszy przybywających do Sopotu. Miejscowość cieszy się coraz większą popularnością, co można wiązać zarówno z korzystnymi warunkami klimatycznymi, jak i rosnącą modą na wizyty w nadmorskich kąpieliskach. Na wystawie omówione zostaną walory przyrodnicze naszego regionu, a także zwyczaje i obyczaje kąpielowe na przestrzeni lat. Odtworzony zostanie plan dnia kuracjusza z „obowiązkowymi” zajęciami oraz aktywnościami w czasie wolnym.

W wyniku traktatu wersalskiego Sopot znalazł się w obrębie Wolnego Miasta Gdańska. Pierwsze lata pokoju to próba powrotu do świetności kurortu sprzed 1914 r., gdy nazywany był Perłą Bałtyku. Bardzo ważnym wydarzeniem było otwarcie w Sopocie kasyna, które zaczęło przyciągnąć nowych turystów, nie zawsze nastawionych na korzystanie z kuracji leczniczych. Powrócono do organizowania Tygodnia Sportu, cyklicznie odbywały się Festiwale Wagnerowskie, organizowano karnawał i zapraszano gwiazdy.

Pierwsze lata wojny mijały w Sopocie spokojnie. Dom Zdrojowy, Zakład Kąpielowy i Łazienki nadal przyjmowały kuracjuszy. Sytuacja uległa zmianie w roku 1943. Wówczas wiele sopockich hoteli oraz obiektów użyteczności publicznej zaczęto zmieniać w szpitale wojskowe. Podobny los spotkał również najbardziej luksusowy Kasino-Hotel, który od 1944 r. funkcjonował jako lazaret.

Obok historii kurortu, na wystawie zostaną zaprezentowane liczne eksponaty ze zbiorów Muzeum Sopotu. Wśród nich będzie można podziwiać m.in: stroje kąpielowe, buty plażowe, szkła kuracyjne, obiekty związane z popularnymi w Sopocie sportami: puchary, plakiety, medale itp. Dużym zainteresowaniem z pewnością spotkają się reprodukcje nieznanych grafik Eugena Troschela, przechowywane w Bibliotece Brytyjskiej w Londynie oraz dotąd nieznany, najstarszy film prezentujący Sopot z 1913 r. z archiwum francuskiej wytwórni Gaumont.

Sopot i Zakopane w 2023 r. obchodzą szczególne rocznice – 200 lat powstania w Sopocie kurortu i 90 lat praw miejskich Zakopanego. Jednym z wydarzeń organizowanych z tych okazji jest wspólny projekt wystawienniczy Turyści i kuracjusze. Bliźniacze wystawy są opowieścią o przedstawioną z perspektywy gości i bywalców obu miasta.

Wystawa czynna: 5.05-19.11.2023

Brodwino. Najpiękniejsza dzielnica Sopotu

Wystawa „Brodwino. Najpiękniejsza dzielnica Sopotu” opiera się o materiały archiwalne, wycinki z gazet, ale przede wszystkim o zdjęcia i wspomnienia byłych i obecnych mieszkańców osiedla. -„Zależało nam, aby mieszkańcy jak najbardziej zaangażowali się w powstanie ekspozycji. Na przestrzeni kilu miesięcy organizowaliśmy spotkania, podczas których osoby zainteresowane mogły z nami porozmawiać, podzielić się swoimi wspomnieniami, rodzinnymi zdjęciami czy osobistymi historiami. W ten sposób udało nam się zebrać bardzo ciekawy materiał, który uzupełnia warstwę historyczną ekspozycji.” – tłumaczą kuratorki wystawy – Katarzyna Kreft i Agnieszka Wołowicz-Bińkowska z Muzeum Sopotu.

Brodwino to osiedle wypełniające całą zachodnią część doliny Kamiennego Potoku. W skład osiedla wchodzi obecnie 17 dziesięciopiętrowych wieżowców. Inwestorem budowy była powstała jesienią 1957 r. Nauczycielska Spółdzielnia Mieszkaniowa. Przyczyną budowy osiedla na Brodwinie były szybko rosnące potrzeby mieszkaniowe, głównie młodych rodzin. Był to zresztą problem ogólnopolski, gdyż w dorosłe życie wchodziły kolejne roczniki Polaków urodzonych po II wojnie światowej. W latach 60. XX w. Brodwinem zainteresowały się lokalne władze planując przestrzenny rozwój miasta. Wówczas pomysł budowy osiedla mieszkającym na tym terenie nielicznym sopocianom wydawał się czymś niewyobrażalnym. Kiedy w połowie lat 70. XX wieku powstały pierwsze bloki, funkcjonujące jeszcze ogrodnictwa, m.in. to należące do Marii Januszewskiej, stały się dla mieszkańców osiedla źródłem zaopatrzenia w owoce i warzywa. Z czasem rozbudowano infrastrukturę handlowo-usługową, co ułatwiło życie mieszkańcom. W latach 80. po wprowadzeniu przez władze PRL stanu wojennego sopockie osiedle stało się areną działalności opozycyjnej.

Wystawa poświęcona osiedlu Brodwino wpisuje się w cykl ekspozycji, organizowanych przez Muzeum Sopotu, prezentujących historie poszczególnych „dzielnic” Sopotu.

Ekspozycja „Brodwino. Najpiękniejsza dzielnica Sopotu” prezentowana w Muzeum Sopotu (ul. Poniatowskiego 8) do 29.01.2023 r.

Patroni medialni: esopot.pl, trójmiasto.pl, Zawsze Pomorze. Niezależny Tygodnik i Portal Regionalny.

Wczasy na wybrzeżu to najprzyjemniejszy wypoczynek

„Wczasy na wybrzeżu to najprzyjemniejszy wypoczynek” – to tytuł przygotowywanej przez Muzeum Sopotu nowej wystawy czasowej. Największa, sezonowa ekspozycja poświęcona będzie wypoczynkowi w Sopocie w okresie powojennym i działającemu w Polsce od 1949 r. Funduszowi Wczasów Pracowniczych. Na ekspozycji zostaną wykorzystane archiwalne kroniki filmowe, obiekty ze zbiorów Muzeum Sopotu i kolekcji prywatnych, w tym: stroje, foldery i reklamy ośrodków wypoczynkowych.

Na ziemiach polskich w 1873 r. jako pierwsze powstało Galicyjskie Towarzystwo Tatrzańskie. Pierwszym polskim biurem podróży był „Orbis” powołany w 1923. W okresie PRL wczasy były jednym z elementów propagandy i traktowano je jako „zdobycz klasy robotniczej”, a prawo do wypoczynku zapisano w konstytucji.

Organizacja wyjazdów wczasowych została powierzona związkom zawodowym. Komisja Centralna Związków Zawodowych (KCZZ) już w kwietniu 1945 roku powołała pierwszą jednostkę organizującą wypoczynek: Wydział Wczasów. 4 lutego 1949 na wniosek Komisji Centralnej Związków Zawodowych, Sejm uchwalił ustawę powołującą do życia Fundusz Wczasów Pracowniczych (w skrócie FWP).

Aby udać się na wczasy należało otrzymać skierowanie agencji FWP. W ramach skierowań FWP można było również korzystać z noclegów w kwaterach prywatnych oraz ośrodków PTTK i kempingów.

Po śniadaniu zwykle pakowano się na plażę z torbami pełnymi kanapek zawiniętych w papierowe serwetki, ręcznikami, kocami, kołami do pływania, kostiumami kąpielowymi, zwanymi czasem opalaczami, a nierzadko także z dmuchanym materacem, który przywożono w bagażu pociągiem. Miłym przerywnikiem rodzinnego opalania była konsumpcja lodów „Mewa”, a dzieci uwielbiały także cytronetę w foliowych woreczkach ze słomką. Około godziny 13.00-14.00 udawano się do wczasowej stołówki na obiad. Po obiedzie  krótki odpoczynek, spacer po Monciaku, parku albo molo. Po kolacji, która odbywała się zwykle około godziny 18.00, letnicy korzystali z sali telewizyjnej, wczasowej biblioteki czy stołu do ping-ponga, grano także w brydża, szachy, warcaby. Turnusy wczasowe trwały zwykle dwa tygodnie, w soboty organizowano wieczorki taneczne z muzyką na żywo, spotkania literackie, konkursy prowadzone przez tzw. „kaowca” czyli referenta kulturalno-oświatowego.

„Wczasy na wybrzeżu to najprzyjemniejszy wypoczynek” – wernisaż 24 czerwca o godz. 18.00. Wystawa czynna w dniach 25.06-16.10.2022 r., Muzeum Sopotu, ul. Poniatowskiego 8.

Sopot na walizkach – historia Sopockich Zakładów Wyrobów Galanteryjnych „Sopotplast”

Torby podróżne i plażowe, damskie torebki, plastikowe kapturki chroniące Paniom włosy przed wilgocią nadmorskiego klimatu; siateczki z postaciami z kreskówek i wizerunkami świętego Mikołaja, które jeszcze wiele osób pamięta ze swojego dzieciństwa i młodości, a ponadto, archiwalne zdjęcia, dokumenty oraz wspomnienia dawnych pracowników Sopockich Zakładów Wyrobów Galanteryjnych „Sopotplast”. Te wyjątkowego eksponaty będzie można podziwiać zwiedzając nową wystawę czasową Muzeum Sopotu.

„Ideą wystawy jest przypomnienie historii przedsiębiorstwa i ludzi, którzy – jak na owe czasy – dysponowali naprawdę nowoczesną technologią, projektowali i produkowali ciekawe, oryginalne i trwałe wyroby. Panująca obecnie moda na styl vintage może być dodatkową zachętą do odwiedzenia wystawy” – mówi kuratorka wystawy, Karolina Sawicka.

Sopockie Zakłady Przemysłu Terenowego Sopotpast (taka była pierwsza nazwa przedsiębiorstwa) rozpoczęły swoją działalność w 1957 roku. Było to nie tylko największe przedsiębiorstwo w mieście, ale także jeden z najnowocześniejszych zakładów z branży kaletniczej i przetwórstwa tworzyw sztucznych w Polsce. Był to również zakład pracy zatrudniający w większości kobiety, w tym wiele samotnie utrzymujących swoje rodziny.

W okresie największego rozkwitu swoim zasięgiem obejmował całe Trójmiasto oraz okolice. Wyjątkowym punktem na mapie Sopotu, cieszącym się popularnością wśród mieszkańców, był sklep fabryczny znajdujący się przy ul. Bohaterów Monte Cassino 36.

Zawrotne tempo rozwoju Sopotplastu można przypisać prężnie działającemu kierownictwu, ale także inwestycjom w nowoczesny sprzęt sprowadzany z zagranicy w tym z Włoch. Źródłem niemałych dochodów był także eksport, głównie wyrobów kaletniczych, które doceniano za wysokiej jakości materiały, wykonanie oraz interesujące wzornictwo. Modelarki „Sopotplastu” opracowywały rocznie ok. 200 nowych wzorów walizek, toreb podróżnych i plażowych, plecaków, tornistrów, teczek, neseserów itp.

Na lata 80. przypada okres pełnego rozkwitu zakładów. Rozpoczęto produkcję wyrobów kaletniczych ze skór naturalnych, które w tym czasie podbijały rynek  Europy zachodniej.

Kres świetności Sopockich Zakładów Wyrobów Galanteryjnych „Sopotplast” rozpoczął się w okresie zmian ustrojowo-gospodarczych, które nadeszły pod koniec lat 80. W 1991 roku przedsiębiorstwo zakończyło swoją działalność.

(tekst na podstawie artykułu: Karolina Sawicka „Kultowa marka z Sopotu”, Rocznik

Sopocki, XXXI,  2020 r.

Wystawa Sopot na walizkach – historia Sopockich Zakładów Wyrobów Galanteryjnych „Sopotplast”

22 marca – 12 czerwca 2022 r.

„Trwałość i użyteczność. Sopockie realizacje Wilhelma Lippkego”

Wystawa „Trwałość i użyteczność. Sopockie realizacje Wilhelma Lippkego” to kolejna odsłona serii prezentującej architektów i budowniczych działających w Sopocie.

Wilhelm Lippke (1869-1933), pochodzący z Królewca budowniczy i niezwykle zręczny przedsiębiorca budowlany zrealizował lub współpracował przy budowach i przebudowach ponad 100 budynków na terenie Sopotu. Jego aktywność zawodowa przypadała na lata 1896 – 1912, czyli okres największego boomu architektonicznego w kurorcie.

Lippke projektował zarówno skromne domy letniskowe, wille, kamienice, jak i domy towarowe oraz reprezentacyjne hotele. Jego firma budowalna realizował również projekty innych architektów. Jego dzieła, niezależnie od swojego poziomu są nierozerwalną częścią Sopotu.

Styl Lippkego trudno jednoznacznie określić. Odnaleźć tu można projekty w tzw. stylu uzdrowiskowych, styl eklektycznym i historyzujący i secesji, a nawet modernizmu w jego ostatnich realizacjach.

Do najbardziej znanych jego projektów należą: nieistniejący dom towarowy Fastów, przebudowa willi Herbstów, hotel Werminghoff oraz kamienice przy ul. Bohaterów Monte Cassino 35, 37 i 39.

Wilhelm Lippke był również sprawnym przedsiębiorcą. Posiadał kilkanaście parceli na terenie Sopotu, na których budował domy letniskowe lub kamienice z mieszkaniami na wynajem.

Ze względu na ilość realizacji Lippkkego, na wystawie szerzej prezentujemy 22 wybrane obiekty, które reprezentują różne style i rodzaje budynków. Dodatkowo na wystawie przedstawiano krótki rys samego procesu tworzenia projektu architektonicznego oraz rozwoju urbanistycznego i infrastruktury Sopotu.

Przypominamy, że w muzeum obowiązują ograniczenia związane z sytuacją pandemiczną. Goście zobowiązani są do noszenia maseczek, utrzymania dystansu społecznego oraz dezynfekcji rąk. Obowiązuje również limit 10 zwiedzających w muzeum.

Wystawa czynna do 27.02.2022

John Faltin – fotograf Sopotu

John Faltin – fotograf Sopotu to pierwsza wystawa monograficzna prezentująca dorobek fotografa działającego na przełomie XIX i XX w. Składa się z ponad 150 zdjęć ilustrujących przemianę jaka na przestrzeni lat zaszła w krajobrazie Sopotu, który z letniskowej miejscowości przekształcił się w bogate i wyjątkowo popularne miasto.

John Faltin urodził się 2.02.1846 r. w Gdańsku w rodzinie Hansa Heinricha Eduarda Faltina i Emmy Rosette (z domu Hollatz). Z zawodu był księgowym. Fotografią zainteresował się w okresie młodości, jednak dopiero rozwój techniki pod koniec XIX w. umożliwił mu samodzielne wykonywanie zdjęć. W 1892 r. zamieszkał w Sopocie.
Zdjęcia Faltina stanowią swoistą dokumentację zachodzących w mieście zmian, która prezentuje zarówno najważniejsze budynki i ulice, jak też panoramy pozwalające prześledzić rozwój przestrzenny Sopotu.
Współpracował również z wydawnictwami, między innymi ze znanym wydawnictwem należącym do Clary Bernthal.
Wystawa w Muzeum Sopotu powstała dzięki współpracy z prywatnymi kolekcjonerami, m.in. Grzegorzem Krzyżowskim. Zdjęcia pochodzą też ze zbiorów Muzeum Sopotu oraz Biblioteki Narodowej Finlandii.
Na zdjęciu: Łazienki Północne podczas budowy, 1903 r.

Odzyskane. Detale sopockich wnętrz.

Układ urbanistyczno-krajobrazowy miasta Sopotu został wpisany do rejestru zabytków 12 lutego 1979 r. Wpisem został objęty prawie cały obszar miasta, z wyjątkiem małego fragmentu dzielnicy Brodwino oraz niewielkiego terenu na granicy Gdańska z Sopotem.

Ochrona konserwatorska zabytkowych układów urbanistycznych oznacza ochronę prawną wszystkich znajdujących się na tym obszarze obiektów i polega m.in. na zachowaniu historycznego rozplanowania oraz kompozycji przestrzennej miasta, w szczególności zachowaniu rozplanowania placów i ulic, linii zabudowy i wysokości budynków oraz użytych do ich budowy materiałów, jak również utrzymaniu właściwych proporcji i relacji przestrzennych zespołu.
Wpis układu urbanistyczno-krajobrazowego miasta do rejestru zabytków nie chroni wnętrz obiektów. Taki rodzaj ochrony zapewnia wpis konkretnego budynku do Rejestru Zabytków Województwa Pomorskiego.

We wnętrzach kamienic i willi zachowały się oryginale elementy: kominki, piece, stolarka, posadzki, poręcze, klamki, sztukaterie, tapety, witraże. Brak ochrony konserwatorskiej w latach powojennych, negatywny stosunek do architektury o rodowodzie niemieckim oraz brak świadomości traconego dziedzictwa to główne powodu utraty cennych elementów wyposażenia wnętrz podczas prowadzonych prac remontowych w II połowie XX w.

Na wystawie zorganizowanej we współpracy z Biurem Miejskiego Konserwatora Zabytków w Sopocie pokażemy przedmioty, które pierwotnie stanowiły wyposażenie wnętrz sopockich mieszkań, a obecnie znajdują się w posiadaniu Biura Konserwatora Zabytków w Sopocie, Muzeum Sopotu i osób prywatnych.

Zadaniem wystawy jest uświadomienie historycznej wartości obiektów, które znajdują się w większości sopockich budynków i wpłynięcie na dbałość o nie w przyszłości. Zamysłem twórców ekspozycji jest wzbudzenie zainteresowania lokalną architekturą, kształtowanie właściwego podejścia do elementów historycznych wnętrz i promowanie należytej opieki nad obiektami zabytkowymi.

Wystawa pod patronatem Narodowego Instytutu Dziedzictwa.

Pod Słońcem Pokoju. Wolnomularstwo w Sopocie.

Zapraszamy do oglądania wystawy “Pod Słońcem Pokoju. Wolnomularstwo w Sopocie”. Ekspozycja prezentowana będzie do 17 kwietnia 2020.

Cytując prof. Tadeusza Cegielskiego masoneria to „szczególny system etyki, osnuty alegoriami i przedstawiony za pomocą symboli”. Zgodnie z wolnomularską koncepcją człowieka, winien on dążyć przede wszystkim do etycznego doskonalenia. Wolnomularstwo to równocześnie międzynarodowy ruch, mający na celu duchowe doskonalenie jednostki i praktyczne braterstwo ludzi różnych religii, narodowości i poglądów.

Ekspozycja przygotowana przez Muzeum Sopotu będzie próbą przybliżenia dziejów wolnomularstwa w Europie, ze szczególnym naciskiem położonym na historię przedwojennej masonerii działającej w Sopocie.

Obiekty prezentowane na wystawie pochodzą ze zbiorów: Muzeum im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Kętrzynie, Muzeum Okręgowego w Toruniu, Muzeum Narodowego w Kielcach, Biblioteki Gdańskiej PAN, Muzeum w Koszalinie, Muzeum Sopotu i kolekcji prywatnych.

Wystawę uzupełnią fragmenty filmów, prezentacje multimedialne, fotografie i archiwalia.
Ekspozycji towarzyszyć będą wykłady poświęcone współczesnemu wolnomularstwu.

Oficjalnym partnerem wystawy jest Wielki Wschód Polski.
Zapraszamy!

Cisza przed burzą. Lato 1939 roku w Sopocie

Zapraszamy do oglądania wystawy “Cisza przed burzą. Lato 1939 roku w Sopocie”. Ekspozycja poświęcona została sytuacji w Sopocie w ostatnim sezonie letnim przed wybuchem II wojny światowej.

Pomimo napiętej sytuacji politycznej i spadku liczby turystów – szczególnie osób wyznania mojżeszowego i obywateli RP, którzy wybierali pobliską Gdynię – w kurorcie w 1939 roku zachowywano pozory normalnego życia. Chwilę później, we wrześniu, miasto przez moment znalazło się w strefie walk i zostało tymczasową kwaterą Adolfa Hitlera.
Wystawę podzielono na dwie części. Pierwsza z nich w głównej mierze koncentruje się wokół codziennego życia w sopockim kurorcie tuż przed wybuchem II wojny światowej. Omówione zostały wydarzenia kulturalne i towarzyskie odbywające się m.in. w Operze Leśnej i teatrze w Domu Zdrojowym, a także koncerty orkiestry zdrojowej oraz wydarzenia w klubach i sopockich kinach. Przypominamy również o działalności najpopularniejszych obiektów, takich jak Dom Zdrojowy i kasyno, zakład balneologiczny czy Kasino-Hotel.
Część informacyjną dopełniają eksponaty: przewodniki po Sopocie i kasynie z lat 30., zdjęcia plażowiczów, plaży i molo, plakaty, wycinki z prasy, repertuar kin i klubów oraz korespondencja z lata 1939 roku. Całość uzupełniają fragmenty filmów kinowych, kroniki filmowe oraz muzyka z lat 30.
Ekspozycję wzbogacają także oryginalne przedwojenne stroje. Można przyjrzeć się modzie plażowej – damskiej i męskiej, strojom dziennym, sportowym, wyjściowym i wieczorowym.
Druga część wystawy poświęcona jest nazyfikacji Sopotu. Omówione zostały rozwój NSDAP w mieście, okoliczności przejęcia władzy oraz prześladowania Polaków i Żydów po 1933 roku.
Ponadto na wystawie omówiono przygotowania do wojny w sopockiej części pasa przygranicznego między Wolnym Miastem Gdańskiem a Polską, a w ramach zakończenia – pierwsze tygodnie po wybuchu wojny oraz pobyt Adolfa Hitlera w Sopocie.
Wystawę będzie można oglądać do 15 września.
Fot. Ogród przez Domem Zdrojowym nocą (sierpień 1939 roku). Ilustracja pochodzi ze zbiorów Biblioteki Gdańskiej PAN.

Pamięć. Sopocka społeczność żydowska

Żydowska społeczność odegrała ważną rolę w przedwojennych dziejach Sopotu. Paradoksalnie, obecnie najważniejszym świadectwem jej istnienia jest niewielki cmentarz zachowany przy obecnej ulicy Jacka Malczewskiego. Brama cmentarna sopockiego kirkutu jest zresztą jedynym tego typu zachowanym zabytkiem na całym Pomorzu. O ile w wypadku Gdańska i Gdyni można znaleźć szereg śladów żydowskich w przestrzeni miejskiej, takich jak tablice, pomniki czy odtworzone napisy, o tyle w kurorcie – nie licząc skromnej, schowanej przed oczyma przechodniów tablicy upamiętniającej rozebraną w 1939 roku sopocką synagogę – na próżno szukać takich tropów.
Wystawa, przygotowana w szczególnym roku 2018, kiedy przypada zarówno osiemdziesiąta rocznica spalenia sopockiej synagogi, jak i pięćdziesiąta rocznica Marca ’68 – będzie w istocie pierwszą próbą przedstawienia losów sopockich Żydów w postaci ekspozycji muzealnej. Co istotne, narrację rozciągnięto w czasie również na okres powojenny, wskazując na często zapominany fakt odrodzenia się (choć w szczątkowej formie) żydowskiego życia w polskim już Sopocie.
Uzupełnieniem plansz tekstowych i materiału ikonograficznego będą judaika niezwiązane bezpośrednio z Sopotem (takich artefaktów praktycznie dziś nie ma), lecz pochodzące z kilku polskich kolekcji muzealnych, stanowiące wartościowe dopełnienie narracji, bowiem ukazują kulturę materialną społeczności żydowskiej jako takiej.

Autorzy tekstów: Jagoda Załęska-Kaczko i Jan Daniluk
Współpraca: Karolina Babicz-Kaczmarek
Koncepcja graficzna wystawy: Małgorzata Gliwińska-Radwańska
Organizacja wystawy: Karolina Babicz-Kaczmarek, Maria Bilikiewicz, Katarzyna Kreft.
Wystawa czynna do 27 stycznia 2019 r, od wtorku do niedzieli w godz.
10.00 – 16.00. W niedzielę wstęp wolny.

Kasyno w Sopocie (1919 -1944)

Kasyno było jedną z najsłynniejszych i bez wątpienia najbardziej kontrowersyjną atrakcją międzywojennego Sopotu. To dzięki temu przybytkowi kurort zyskał sławę „Monte Carlo Północy”, a magistrat czerpał spore korzyści, przeznaczając je na inwestycje w celu upiększenia Sopotu. By odwiedzić to miejsce, przyjeżdżali do kurortu zarówno arystokraci, a nawet koronowane głowy, z niemal całej Europy, jak i niezbyt zamożni turyści, chcący spróbować szczęścia. O czym mowa? O słynnym sopockim kasynie, które funkcjonowało nad Zatoką Gdańską w latach 1919-1944. O „jaskini gier” w Sopocie słyszał praktycznie każdy. W istocie jednak niewiele o nim do tej pory wiadomo. Do dziś krąży wiele legend miejskich czy po prostu błędnych informacji, począwszy od lokalizacji i daty otwarcia kasyna. Wystawa czasowa przygotowana przez Muzeum Sopotu pt. „Kasyno w Sopocie (1919-1944)” będzie w istocie pierwszą próbą rzetelnego przedstawienia historii tej intrygującej atrakcji dawnego Sopotu. Wystawę potraktowano też jako pretekst, by opowiedzieć szerzej o historii hazardu, a kasyn w Europie w szczególności.

Autor wystawy: Jan Daniluk, współpraca: Karolina Babicz-Kaczmarek, scenografia Małgorzata Gliwińska -Radwańska.
Eksponaty pochodzą ze zbiorów: Deutsche Spielkartenmuseum Leinfelden-Echterdingen, Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Okręgowego w Nowym Sączu, Muzeum Sopotu, Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sopocie oraz kolekcji prywatnych.

Muzeum Sopotu zaprasza 2 marca o godz. 18.00 na wernisaż wystawy “Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz. Rekonstrukcja sypialni z początku XX w.”

Ekspozycja jest pierwszą w historii muzeum próbą odtworzenia wnętrz pokoi sypialnianych willi mieszczańskiej z początku XX w. Dotychczas w willi Ernsta Augusta Claaszena – siedzibie Muzeum Sopotu goście mogli oglądać przywrócone i znajdujące się na parterze pokoje reprezentacyjne: jadalnię, werandę, salon i buduar. Pomieszczenia na piętrze, dawne sypialnie, obecnie wykorzystywane są na wystawy czasowe. Nowa ekspozycja odtworzy na ponad miesiąc oryginalny wygląd tych pomieszczeń z początku XX w. Przywrócone zostaną wszystkie cztery sypialnie: małżeńska, najstarszego syna, Arthura i córek, Theodory i Ruth Asty. Choć w zbiorach Muzeum Sopotu znajdują się bezcenne zdjęcia pokazujące wystrój willi Claaszenów to tylko jedna z sypialni widnieje na fotografiach. Reszta pomieszczeń zostanie przywrócona w oparciu o archiwalia przedstawiające wnętrza z epoki.
Na wystawie wykorzystano eksponaty ze zbiorów Muzeum Sopotu, Muzeum Okręgowego w Koninie, Muzeum Miasta Gdyni, Muzeum Ziemi Puckiej im. Floriana Ceynowy oraz ze zbiorów prywatnych Andrzeja Sasa-Jaworskiego.

Wystawa czynna do 15 kwietnia, od wtorku do soboty w godz. 10.00 – 16.00, niedziela 10.00 – 17.00 wstęp wolny!

„W zdrowym ciele – zdrowy duch. 150-lecie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”

Muzeum Sopotu zaprasza na wystawę „W zdrowym ciele – zdrowy duch. 150-lecie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”  to jedna z najbardziej prężnych organizacji  polskich na przestrzeni dziejów. Założona we Lwowie w 1867 roku szybko zyskała popularność we wszystkich trzech zaborach. Znaczenia „Sokoła” nie sposób przecenić. Nie tylko propagował sport i wpłynął na rozwój wielu dyscyplin, ale przede wszystkim umacniał świadomość narodową działając na wielu polach, między innymi  oświaty i kultury.

Wystawa jest próbą zaprezentowania  historii  rozwoju ruchu sokolskiego na ziemiach polskich, ze szczególnym uwzględnieniem losów sopockiego gniazda założonego w 1912 roku. Obok mundurów, strojów i sprzętów do ćwiczeń na ekspozycji pokazane zostaną unikatowe archiwalia: pocztówki, fotografie, legitymacje, afisze i publikacje. Całości dopełnią filmy, między innymi wywiad z Roswitą Stern, córką Izabeli Roth Stern – naczelniczki Okręgu I – gdańskiego Dzielnicy Pomorskiej Związku Towarzystw Gimnastycznych „Sokół”, czy historyczny materiał ze Zlotu Sokolstwa Polskiego w Katowicach w 1937 roku.

Wystawa powstała we współpracy między innymi z Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie, Muzeum Podkarpackim w Krośnie i Muzeum Historycznym w Bielsku-Białej Zamek książąt Sułkowskich.

Kurator: Karolina Babicz-Kaczmarek

Autorka scenografii wystawy: Małgorzata Gliwińska-Radwańska

Wernisaż w dniu 8 października o godz. 18.00.

Wystawa czynna od 10.10.- 24.12.2017 r., od wtorku do soboty w godz. 10.00 – 16.00.

W niedzielę 10.00 – 17.00, wstęp wolny.

Muzeum Sopotu

ks. Józefa Poniatowskiego 8

81-724 Sopot

www.muzeumsopotu.pl