“Na plaży i w operze. Kąpielisko sopockie w latach 1901–1939”

Nadanie Sopotowi praw miejskich w 1901 r. dało impuls do wszechstronnego rozwoju nadbałtyckiego kurortu. Kilkanaście lat poprzedzających wybuch pierwszej wojny światowej w 1914 r. przyniosło m.in. spektakularny rozwój infrastruktury uzdrowiskowej. Nowo powołane władze miejskie w krótkim czasie wymieniły wszystkie obiekty związane z obsługą kuracjuszy: powstały nowe kompleksy łazienek północnych i południowych (1903, 1907), nowy zakład kąpieli ciepłych (1904), imponujący kompleks domu kuracyjnego (1910), rozbudowane zostało molo. Włodarze miasta podejmowali szereg działań zmierzających do podniesienia atrakcyjności Sopotu. W 1901 r. odbył się pierwszy sopocki Tydzień Sportu, w 1909 r. zainicjowała działalność Opera Leśna. Rozmach podejmowanych działań wzmacniany był odpowiednimi działaniami marketingowymi. Popularne również w późniejszych latach określenia „Perła Bałtyku” czy też „Niemiecka Riwiera” zostały rozpropagowane w tym właśnie czasie.

Pierwsza wojna światowa, a w jej efekcie odcięcie Sopotu od niemieckiego zaplecza postawiły władze miejskie w niełatwym położeniu. W okresie międzywojennym w infrastrukturę kąpieliskową inwestowano stosunkowo niewiele, próbowano natomiast zwiększyć konkurencyjność Sopotu na inne sposoby. Do najbardziej spektakularnych działań należało bez wątpienia uruchomienie kasyna w 1919 r. oraz zainicjowanie festiwali wagnerowskich w 1922 r. O skuteczności podejmowanych inicjatyw świadczy rosnąca frekwencja – w 1928 r. sopockie kąpielisko odnotowało najwyższą w dotychczasowych dziejach liczbę letników, przekraczającą 29 tys. osób. Dopiero wybuch kolejnej wojny światowej w 1939 r. przerwał tę korzystną dla Sopotu koniunkturę.